Anasayfa
Arama
Latest images
Kayıt Ol
Giriş yapPisqopaTTurq'ün Şiir-Yazı Köşesi ..
1 sayfadaki 1 sayfası
PisqopaTTurq'ün Şiir-Yazı Köşesi ..
tarafından PisqopaTTurq Ptsi Ocak 07, 2008 6:21 pm
ßu ßaşlık aLtında buLabildiqim en guzel şiirleri, ben arada yazmaya çalışıyorum onları.. Ve güzel resimli şiirleri koyacağım.. Başlıyorum umarım beğenirsiniz..
En son tarafından Ptsi Ocak 07, 2008 6:50 pm tarihinde değiştirildi, toplamda 1 kere değiştirildi
PisqopaTTurq- Webmaster
- Mesaj Sayısı : 214
Kayıt tarihi : 30/12/07
Yaş : 30
Nerden : C:\System -
Geri: PisqopaTTurq'ün Şiir-Yazı Köşesi ..
tarafından PisqopaTTurq Ptsi Ocak 07, 2008 6:22 pm
Sessizlik cinayettir bazen!
Belki ellerine kan bulaşmaz; belki gözlerini yumar, kulaklarını tıkarsın; çığlıklar parçalanır duvarlarında...
Kafanı çevirirsin yardim nidalarına ya da elvedalara...
Hiçbir şey değişsin istemezsin; yolunu tutmuş, yükünü almışsındır; paylaşmayı bilmezsin....
Kimsenin yerine koyamazsın kendini; ne anlamaya, ne anlamlandırmaya çalışmazsın bir şeyleri...
Sevgiden, aşktan, dostluktan dem vurup, ortak olmazsın sorunlarıma...
Her adım atışında çekersin kendini geri; “konuş!” derim, susarsın...
Ya düşüncelerin yoktur kendine ait, ya korkarsın düşündüklerini söylemekten...
Gerçekten var mısın, ihtiyacım olduğunda ortalıkta görünmezken...
Nasıl inanırım sana; haklıya “haklı”, haksıza “haksız” diyemezken...
Sessizlikte boğulurken sesim; ancak fısıldayarak söyleyebiliyorum: “sessizlik cinayettir!”
Gidene “gitme” diyemeyenin, gelene “hoş geldin”’i ne kadar anlamlıdır bilemiyorum.
Benim gibi konuşmayıp, benim gibi yazmayandan uzak durursam; nereye götürür beni bu tekdüzelik!
Arada bir “saçmala!” desin biri, ölçüp biçeyim, düşüneyim üstünde; onun kadar sert, onun kadar umursamaz olmayayım; içim rahat olsun “yanılıyorsun” derken ve gülümseyeyim.
Dikkatli oldugumdan dikkat isterim doğru; kaçınırim kötü söz söylemekten; anlamadan itham etmek istemem; tahammül gösteremem yargısız infazlara; her duyguma bir cümle bağlayabilirim istersem; ama öfkelenmeden yazamam, yazamam yazmasına da sövemem de kimseye...
Sessizlik izin verir karşındakine, seni dilediğince yorumlaması için...
Ve bazen, en fazla bağıranla, hiç sesi çıkmayanı ayıramam birbirinden...
Ve merak ederim: “Ne saklıyorlar benden?”
Belki gözlem yapıyorlar, belki veri topluyorlar; herkes bağırırken susmak, erdem sayılır belki; ya sessiz çoğunluğun bir parçası olmak?
Ben ağlarken gülüyorsan anlayış gösterebilirim; ben ağlarken ağlıyorsan “dostum” diyebilirim, ben kalırken gidiyorsan “korkak” sanabilirim; ben severken itiyorsan, vazgeçebilirim senden ve ben sorarken susuyorsan, katlim vaciptir demektir; ölebilirim!
Sessizlik cinayet işler bazen; ne bir tanık, ne bir kanıt bırakmaz arkasında; bazen bizim gibi sessiz, bazen tırnaklarını toprağa geçirerek, hayatımızdan çıkıp gider insanlar; bazen anlamamanın, bazen anlaşılmamanın acısını duyarlar.
Ve fark etseler de, etmeseler de, kimse güvende değildir artık; oysa, güvende olmak için tercih edilir susmak!
Ve vicdanımızın tek düşü olur; deliksiz uyumak!
Nazan Danacıoğlu
Belki ellerine kan bulaşmaz; belki gözlerini yumar, kulaklarını tıkarsın; çığlıklar parçalanır duvarlarında...
Kafanı çevirirsin yardim nidalarına ya da elvedalara...
Hiçbir şey değişsin istemezsin; yolunu tutmuş, yükünü almışsındır; paylaşmayı bilmezsin....
Kimsenin yerine koyamazsın kendini; ne anlamaya, ne anlamlandırmaya çalışmazsın bir şeyleri...
Sevgiden, aşktan, dostluktan dem vurup, ortak olmazsın sorunlarıma...
Her adım atışında çekersin kendini geri; “konuş!” derim, susarsın...
Ya düşüncelerin yoktur kendine ait, ya korkarsın düşündüklerini söylemekten...
Gerçekten var mısın, ihtiyacım olduğunda ortalıkta görünmezken...
Nasıl inanırım sana; haklıya “haklı”, haksıza “haksız” diyemezken...
Sessizlikte boğulurken sesim; ancak fısıldayarak söyleyebiliyorum: “sessizlik cinayettir!”
Gidene “gitme” diyemeyenin, gelene “hoş geldin”’i ne kadar anlamlıdır bilemiyorum.
Benim gibi konuşmayıp, benim gibi yazmayandan uzak durursam; nereye götürür beni bu tekdüzelik!
Arada bir “saçmala!” desin biri, ölçüp biçeyim, düşüneyim üstünde; onun kadar sert, onun kadar umursamaz olmayayım; içim rahat olsun “yanılıyorsun” derken ve gülümseyeyim.
Dikkatli oldugumdan dikkat isterim doğru; kaçınırim kötü söz söylemekten; anlamadan itham etmek istemem; tahammül gösteremem yargısız infazlara; her duyguma bir cümle bağlayabilirim istersem; ama öfkelenmeden yazamam, yazamam yazmasına da sövemem de kimseye...
Sessizlik izin verir karşındakine, seni dilediğince yorumlaması için...
Ve bazen, en fazla bağıranla, hiç sesi çıkmayanı ayıramam birbirinden...
Ve merak ederim: “Ne saklıyorlar benden?”
Belki gözlem yapıyorlar, belki veri topluyorlar; herkes bağırırken susmak, erdem sayılır belki; ya sessiz çoğunluğun bir parçası olmak?
Ben ağlarken gülüyorsan anlayış gösterebilirim; ben ağlarken ağlıyorsan “dostum” diyebilirim, ben kalırken gidiyorsan “korkak” sanabilirim; ben severken itiyorsan, vazgeçebilirim senden ve ben sorarken susuyorsan, katlim vaciptir demektir; ölebilirim!
Sessizlik cinayet işler bazen; ne bir tanık, ne bir kanıt bırakmaz arkasında; bazen bizim gibi sessiz, bazen tırnaklarını toprağa geçirerek, hayatımızdan çıkıp gider insanlar; bazen anlamamanın, bazen anlaşılmamanın acısını duyarlar.
Ve fark etseler de, etmeseler de, kimse güvende değildir artık; oysa, güvende olmak için tercih edilir susmak!
Ve vicdanımızın tek düşü olur; deliksiz uyumak!
Nazan Danacıoğlu
PisqopaTTurq- Webmaster
- Mesaj Sayısı : 214
Kayıt tarihi : 30/12/07
Yaş : 30
Nerden : C:\System -
Geri: PisqopaTTurq'ün Şiir-Yazı Köşesi ..
tarafından PisqopaTTurq Ptsi Ocak 07, 2008 6:25 pm
BU KALP SENIN ICIN
Bir ümit versen bana inan tapardım sana
Gökteki yıldızlardan mabed yapardım sana
O güzel gözlerinden bin mabed olur inan
Seni bir kere öpsem ibadet olur inan
Bilmezdim ayrılığı acısını tatmadan
Bilmezdim mutluluğu kollarında yatmadan
Gitme sensiz yapamam öksüz bırakma beni
Bir kere sevdim diye bir kader yakma beni
Yakma diyemem yıkma diyemem seni terk edemem
BU KALP SENİN İÇİN
Bir ümit versen bana inan tapardım sana
Gökteki yıldızlardan mabed yapardım sana
O güzel gözlerinden bin mabed olur inan
Seni bir kere öpsem ibadet olur inan
Bilmezdim ayrılığı acısını tatmadan
Bilmezdim mutluluğu kollarında yatmadan
Gitme sensiz yapamam öksüz bırakma beni
Bir kere sevdim diye bir kader yakma beni
Yakma diyemem yıkma diyemem seni terk edemem
BU KALP SENİN İÇİN
PisqopaTTurq- Webmaster
- Mesaj Sayısı : 214
Kayıt tarihi : 30/12/07
Yaş : 30
Nerden : C:\System -
Geri: PisqopaTTurq'ün Şiir-Yazı Köşesi ..
tarafından PisqopaTTurq Ptsi Ocak 07, 2008 6:44 pm
Boşluğa resimler çizmeye cesareti ve yeteneği olmayanlar "boş işler"le uğraşmakla aşağılarlar boşluğa resimler çizenleri. Çünkü boşluğa resimler çizmek, hayalleri olmaktır ve kolay para kazandırmaz, insanı şan şöhret sahibi yapmaz, akılcı değildir. Herşey yenmek, şan, şöhret, güç sahibi olmak ve kazanmak oldu ya günümüzde... Oysa... Boşluğa çizilen resimler değilmidir, uygarlığı uygarlık, insanı insan yapan? Kazanmaya, daha çok kazanmaya yönelik yaşayanlar, giderek ağaca, denize, hayvana, insana, barışa, kendilerinden başka herşeye -aslında kendilerine de- düşman oluverirler farkında olmadan...
Çünkü kazanmak rakip, kazanmak düşman gerektirir ve onlar rakipsiz, düşmansız yaşayamazlar...
Bilmezler ki, bütün kazandıklarımız olsa olsa kaybettiklerimizin toplamı kadardır. Bilmezler ki, karanlığı görmek çok kolaydır günlük güneşlik bir günde, oysa karanlıktaki umut karanlığı delen bir ışıktır sadece. Bilmezler ki, insanlar çoğu kez alamadıklarından değil veremediklerinden dolayı yoksullaşırlar. Özellikle de sevgide Ve onların kocaman ömürlerinde sadece birkaç günleri vardır, bayram diye geçirebildikleri... Oysa bize hergün BAYRAM, Biz BOŞLUĞA RESİMLER ÇİZENLER KULÜBÜ Üyesiyiz...*
Çünkü kazanmak rakip, kazanmak düşman gerektirir ve onlar rakipsiz, düşmansız yaşayamazlar...
Bilmezler ki, bütün kazandıklarımız olsa olsa kaybettiklerimizin toplamı kadardır. Bilmezler ki, karanlığı görmek çok kolaydır günlük güneşlik bir günde, oysa karanlıktaki umut karanlığı delen bir ışıktır sadece. Bilmezler ki, insanlar çoğu kez alamadıklarından değil veremediklerinden dolayı yoksullaşırlar. Özellikle de sevgide Ve onların kocaman ömürlerinde sadece birkaç günleri vardır, bayram diye geçirebildikleri... Oysa bize hergün BAYRAM, Biz BOŞLUĞA RESİMLER ÇİZENLER KULÜBÜ Üyesiyiz...*
PisqopaTTurq- Webmaster
- Mesaj Sayısı : 214
Kayıt tarihi : 30/12/07
Yaş : 30
Nerden : C:\System -
Geri: PisqopaTTurq'ün Şiir-Yazı Köşesi ..
tarafından PisqopaTTurq Ptsi Ocak 07, 2008 6:45 pm
Özledim seni...
**************
Ayrılık yüreğimi karıncalandırıyor nicedir...
Beynimi uyuşturuyor özlemin...
Çok sık birlikte olamasak bile benimle olduğunu bilmenin bunca ay içimi nasıl ısıttığını yeni yeni anlıyorum.
Yokluğun, hatırlandıkça yüreğime saplanan bir sızı olmaktan çıkıp sürekli bir boşluğa dönüşüyor.
Sabahlara seni okşayarak başlamaları, akşamları her işi bir kenara koyup seninle başbaşa karş ılamaları özlüyorum; oynaşmalarymızı, hırlaş malarımızı, yürüyüşlerimizi, kaçamak tatillerimizi, sevimli haşarılğıını, çocuksu küskünlüğünü...
Nasıl da serttin başkalarına karşı beni savunurken; ve ne yumuşak, bir çift kısık gözle kendini ellerimin okşayışına bırakırken...
Bilsen, ne zor gitmen gerektişini bile bile "Kal" demek sana...
Ne zor, senin için ebedi mutluluğun beni unutmandan geçtişini bilmek...
Gitmeni asla istemediğim halde, buna mecbur oldu?umuzu görmek ve sana bunları söyleyemeden "Git artık" demek...
"Beni ne kadar çabuk unutursan, o kadar çabuk kavuşacaksın mutluluğa" demek sana ne zor...
..Sesimi, kokumu çekip alıvermek beyninden; sesin, kokun hala beynimdeyken...
..Seni görmemek ve belki yıllar sonra karşıylaştığımızda bana bir yabancı gibi bakmanı istemek senden...
..Yeni bir sevdayı kesinlikle yasakladığım kalbime söz geçirmek...
..Ve sonra kendi ellerimle bindirip seni yabancı bir arabanın arka koltuğuna, birlikte güneşlendiğimiz onca yazı, yanyana titreştiğimiz onca kışı, paylaştığımız bunca acıyı, onca kahkahayı ve bütün o uzak yeşillikleri katıp yorgun bedeninin yanına, arkandan pişmanlık gözyaşları dökmek ne zor...
..Yokluğunu beklemek, ne zor...
Bunlary düşündükçe, şu anda uzakta bir yerlerde üşüdüğünü sezinleyerek panikliyorum. Bütün engelleri aşıp, terk edilmiş caddeleri, kimsesiz sokakları, yalnız bulvarları arşınlayarak sana ulaşmak, sessizce başını okşamak, kulağına sevgi sözcükleri fısıldamak ve yavaşça üzerini örtmek geçiyor içimden...
Paylaştığımız bir mazinin, yitirdiğimiz bir geleceğe dönüşmesinden hicran duyuyorum.
Gizli gizli hüzünlendiğim akşamlardan birinde, terketmişlere özgü bir terk edilme korkusunu da yüreğimin derinliklerinde duyarak sana koşmak, yaptıklarım ve daha çok da yapamadıklarım için özür dilemek ve "Dön birtanem" demek istiyorum:
"Geri dön... canın seni bekliyor..."
(Alıntı . . .)
**************
Ayrılık yüreğimi karıncalandırıyor nicedir...
Beynimi uyuşturuyor özlemin...
Çok sık birlikte olamasak bile benimle olduğunu bilmenin bunca ay içimi nasıl ısıttığını yeni yeni anlıyorum.
Yokluğun, hatırlandıkça yüreğime saplanan bir sızı olmaktan çıkıp sürekli bir boşluğa dönüşüyor.
Sabahlara seni okşayarak başlamaları, akşamları her işi bir kenara koyup seninle başbaşa karş ılamaları özlüyorum; oynaşmalarymızı, hırlaş malarımızı, yürüyüşlerimizi, kaçamak tatillerimizi, sevimli haşarılğıını, çocuksu küskünlüğünü...
Nasıl da serttin başkalarına karşı beni savunurken; ve ne yumuşak, bir çift kısık gözle kendini ellerimin okşayışına bırakırken...
Bilsen, ne zor gitmen gerektişini bile bile "Kal" demek sana...
Ne zor, senin için ebedi mutluluğun beni unutmandan geçtişini bilmek...
Gitmeni asla istemediğim halde, buna mecbur oldu?umuzu görmek ve sana bunları söyleyemeden "Git artık" demek...
"Beni ne kadar çabuk unutursan, o kadar çabuk kavuşacaksın mutluluğa" demek sana ne zor...
..Sesimi, kokumu çekip alıvermek beyninden; sesin, kokun hala beynimdeyken...
..Seni görmemek ve belki yıllar sonra karşıylaştığımızda bana bir yabancı gibi bakmanı istemek senden...
..Yeni bir sevdayı kesinlikle yasakladığım kalbime söz geçirmek...
..Ve sonra kendi ellerimle bindirip seni yabancı bir arabanın arka koltuğuna, birlikte güneşlendiğimiz onca yazı, yanyana titreştiğimiz onca kışı, paylaştığımız bunca acıyı, onca kahkahayı ve bütün o uzak yeşillikleri katıp yorgun bedeninin yanına, arkandan pişmanlık gözyaşları dökmek ne zor...
..Yokluğunu beklemek, ne zor...
Bunlary düşündükçe, şu anda uzakta bir yerlerde üşüdüğünü sezinleyerek panikliyorum. Bütün engelleri aşıp, terk edilmiş caddeleri, kimsesiz sokakları, yalnız bulvarları arşınlayarak sana ulaşmak, sessizce başını okşamak, kulağına sevgi sözcükleri fısıldamak ve yavaşça üzerini örtmek geçiyor içimden...
Paylaştığımız bir mazinin, yitirdiğimiz bir geleceğe dönüşmesinden hicran duyuyorum.
Gizli gizli hüzünlendiğim akşamlardan birinde, terketmişlere özgü bir terk edilme korkusunu da yüreğimin derinliklerinde duyarak sana koşmak, yaptıklarım ve daha çok da yapamadıklarım için özür dilemek ve "Dön birtanem" demek istiyorum:
"Geri dön... canın seni bekliyor..."
(Alıntı . . .)
PisqopaTTurq- Webmaster
- Mesaj Sayısı : 214
Kayıt tarihi : 30/12/07
Yaş : 30
Nerden : C:\System -
Geri: PisqopaTTurq'ün Şiir-Yazı Köşesi ..
tarafından PisqopaTTurq Ptsi Ocak 07, 2008 6:45 pm
Tutacak eli olanlar..
*******************
BİR yaz günü, plajda kumlarla oynayan iki çocuğu seyrediyordum.
Deniz kıyısında, kapılarıyla, kuleleriyle, tünelleriyle kocaman bir kale
yapmak için harıl harıl çalışıyorlardı. Kale neredeyse tamamlanmışken,
büyük bir dalga gelip her şeyi sildi süpürdü..
Kocaman kaleleri bir anda ıslak bir kum yığınına dönüştü. Bütün
uğraşlarının bir anda gözlerinin önünde yok olduğunu gören çocukların göz
yaşlarına boğulmalarını bekliyordum.
Ama beni şaşırttılar. Ağlamak yerine, ikisi de kalkıp el ele tutuştular ve
gülerek kıyıdan biraz daha içerde yeni bir kale yapmaya giriştiler.
Çocukların, o anda bana önemli bir ders verdiklerini fark ettim.
Yaşamımızdaki her şey, yaratmak için üstünde çok zaman ve enerji sarf
ettiğimiz her karmaşık yapı, aslında kumdan kalelerdir. Er ya da geç, bir
dalga gelip yılların çabalarını bir anda yok edebilir.
Sadece ve sadece başka insanlarla kurduğumuz ilişkiler, her şeye direnir,
ne olursa olsun sağlam kalabilirler..
Her şeyin yok olduğu anlarda sadece tutacak bir eli olan insanlar
gülümseyebilirler..
HAROLD KUSHNER
*******************
BİR yaz günü, plajda kumlarla oynayan iki çocuğu seyrediyordum.
Deniz kıyısında, kapılarıyla, kuleleriyle, tünelleriyle kocaman bir kale
yapmak için harıl harıl çalışıyorlardı. Kale neredeyse tamamlanmışken,
büyük bir dalga gelip her şeyi sildi süpürdü..
Kocaman kaleleri bir anda ıslak bir kum yığınına dönüştü. Bütün
uğraşlarının bir anda gözlerinin önünde yok olduğunu gören çocukların göz
yaşlarına boğulmalarını bekliyordum.
Ama beni şaşırttılar. Ağlamak yerine, ikisi de kalkıp el ele tutuştular ve
gülerek kıyıdan biraz daha içerde yeni bir kale yapmaya giriştiler.
Çocukların, o anda bana önemli bir ders verdiklerini fark ettim.
Yaşamımızdaki her şey, yaratmak için üstünde çok zaman ve enerji sarf
ettiğimiz her karmaşık yapı, aslında kumdan kalelerdir. Er ya da geç, bir
dalga gelip yılların çabalarını bir anda yok edebilir.
Sadece ve sadece başka insanlarla kurduğumuz ilişkiler, her şeye direnir,
ne olursa olsun sağlam kalabilirler..
Her şeyin yok olduğu anlarda sadece tutacak bir eli olan insanlar
gülümseyebilirler..
HAROLD KUSHNER
PisqopaTTurq- Webmaster
- Mesaj Sayısı : 214
Kayıt tarihi : 30/12/07
Yaş : 30
Nerden : C:\System -
Geri: PisqopaTTurq'ün Şiir-Yazı Köşesi ..
tarafından PisqopaTTurq Ptsi Ocak 07, 2008 6:46 pm
BİR KADIN DEĞİL BİR HAYAT SEÇERSİNİZ
Bir erkegin düsünsel yeteneği, estetik birikimleri ne
olursa olsun, hayatta durdugu kat, içine dogdugu kattir, tanidigi ilk
kadinin, annesini onu biraktigi kat.
Giyim zevkinin bulunmadigi bir bahçede dogduysaniz,
giyim zevkinizin gelismis oldugu bir bahçeye sizi ancak bir kadin götürür,
sofralarini inceliklerle donatilmadigi bir katta dogduysaniz,
incelikli sofralarin bulundugu kata sizi götürecek olan da bir kadindir.
Birlikte oldugunuz kadin degistiginde, degisen yalnizca bir kadin
degildir, hayatin neredeyse bütünü degisir, bir baska kata, bir baska
bahçeye geçersiniz, orada hersey farklidir. Dinlediginiz müzik, okudugunuz kitap,
yediginiz yemek, gittiginiz yerler, bulustugunuz arkadaslar, hatta taktiginiz
kravat bile degisir. Bir erkegi hayatin içinde kadinlar gezdirir, hayatin
katlari arasinda kadinlar dolastirir.
Zevkli bir kadina rastlarsaniz zevkiniz, bilgili bir kadina
rastlarsaniz bilginiz, esprili bir kadina rastlarsaniz espriniz, zeki
bir kadina rastlarsaniz zekâniz gelisir; yeni huysuzluklar, kaprisler,
kavga nedenleri, acilar da ögrenirsiniz. Hayat, kutsal kitaplarda
anlatildigi gibi kat kattir; Babil'in asma bahçeleri gibi teraslar
halinde yükselir. Bir terastan bir terasa sizi kadinlar götürür. Ve,
bugün durdugunuz teras, seyrettiginiz manzara, gördügünüz hayat,
yaninizdaki kadinin terasi, manzarasi, hayatidir; hayatin hangi katinda
durdugunuzu, yaninizdaki kadinin durdugu kat belirler.
Hayatiniz, seçtiginiz kadindir.
'BİR KADIN DEĞİL BİR HAYAT SEÇERSİNİZ ÇÜNKÜ'
Ahmet ALTAN
Bir erkegin düsünsel yeteneği, estetik birikimleri ne
olursa olsun, hayatta durdugu kat, içine dogdugu kattir, tanidigi ilk
kadinin, annesini onu biraktigi kat.
Giyim zevkinin bulunmadigi bir bahçede dogduysaniz,
giyim zevkinizin gelismis oldugu bir bahçeye sizi ancak bir kadin götürür,
sofralarini inceliklerle donatilmadigi bir katta dogduysaniz,
incelikli sofralarin bulundugu kata sizi götürecek olan da bir kadindir.
Birlikte oldugunuz kadin degistiginde, degisen yalnizca bir kadin
degildir, hayatin neredeyse bütünü degisir, bir baska kata, bir baska
bahçeye geçersiniz, orada hersey farklidir. Dinlediginiz müzik, okudugunuz kitap,
yediginiz yemek, gittiginiz yerler, bulustugunuz arkadaslar, hatta taktiginiz
kravat bile degisir. Bir erkegi hayatin içinde kadinlar gezdirir, hayatin
katlari arasinda kadinlar dolastirir.
Zevkli bir kadina rastlarsaniz zevkiniz, bilgili bir kadina
rastlarsaniz bilginiz, esprili bir kadina rastlarsaniz espriniz, zeki
bir kadina rastlarsaniz zekâniz gelisir; yeni huysuzluklar, kaprisler,
kavga nedenleri, acilar da ögrenirsiniz. Hayat, kutsal kitaplarda
anlatildigi gibi kat kattir; Babil'in asma bahçeleri gibi teraslar
halinde yükselir. Bir terastan bir terasa sizi kadinlar götürür. Ve,
bugün durdugunuz teras, seyrettiginiz manzara, gördügünüz hayat,
yaninizdaki kadinin terasi, manzarasi, hayatidir; hayatin hangi katinda
durdugunuzu, yaninizdaki kadinin durdugu kat belirler.
Hayatiniz, seçtiginiz kadindir.
'BİR KADIN DEĞİL BİR HAYAT SEÇERSİNİZ ÇÜNKÜ'
Ahmet ALTAN
PisqopaTTurq- Webmaster
- Mesaj Sayısı : 214
Kayıt tarihi : 30/12/07
Yaş : 30
Nerden : C:\System -
Geri: PisqopaTTurq'ün Şiir-Yazı Köşesi ..
tarafından PisqopaTTurq Ptsi Ocak 07, 2008 6:46 pm
Bir gidişi yazmak..
"bir gidişi yaz" dediler, "yazarım" dedim... gitmeleri öğrenmiştim
Susardı, susardım, susardık, suskularca.....
Bilinir bilinmez bir şarkının içinde kaybolurduk. Biz en çok susmayı sevdik,
sevmeyi sevemediğimiz kadar. Koptuk ve dağıldık her şeye. Giderken
durduramadık birbirimizi. Durdurmaya elin, elim, ellerimiz yetmedi.
Eğitemedim çocuk kalmış korkularını, yanılgılarını törpüleyemedim. Sana
gerçekleri gösteremediğim gibi.
Giderken durdurmalıydın beni, yapmalıydın, yapamadın. Durdurmaya gücün,
gücüm, gücümüz yetmedi. Belki de yoktu, biz var sandık.
İnsan isterse yolları aşıyor, sen kapının eşiğini aşıp gelemedin. Geldiğim
gibi gidemedim, gittiğim gibi dönemedim yüzüne. Sen, bildiğim sen değilsin
artık. Ben, bildiğin ben, değişemem. Değişmelere suskun dudaklarım.
Şimdi acı, yolunu şaşırmış bir deniz kaplumbağası gibidir yüreğimde. Şaşkın
ama inatçı.
Şimdi sen, adı geçmişte saklı ince bir sızı.
Şimdi biz, bir şarkıdan çalınmış iki nota gibiyiz. Eksiğiz ve yokuz. Dilsiz
ama mutluyuz.
Bir kapının eşiğinde kaldı her şey. Beni dışarıya göndermeyecektin, içerde
tutacaktın, arkamdan gidişimi seyretmeyecektin, yollara yürümeyecektim,
sesimi gidişlerde yitirmeyecektim. Sesimi geceye vermeyecektin.
Şimdi, kaldır gözlerini ve geceye bak. Sesimi gör yukarıda, ortada
bırakılmış tellerimi. Densiz ama dengeli satırlarımın anlamını kavra. Geceye
bak, sesimi kaydırma.
Kimsenin öğretmediği bir şeyi öğretmeni dilerdim, ayrılırken ama sen
herkesin öğrettiğini yineledin
şimdi aşk, inançlarını yitiren bir ayyaştır köprü altlarımda..
Biz ki geceleri paylaştık, yastığı, şarkıları. Biz ki sözleri paylaştık,
kelimeleri. Biz ki yüreği paylaşamadık, paylaşamadım galiba. Nedendir
bilmem, eksik kaldık korkulara. Nutku tutulan gecelerin isimsiz
sabahlarında, yanlış ve yangın kaldık.
Geride kalan kırık ezgiler ve yorgun ruhların dansı.
Sokağımın serseri gülüşü, gençliğimin asi sevgisi, isyanımın suskun gezgini.
Gitmeye meyilli değildim, olduğum gibiydim, dinletemedim, dinletemedin,
dinletemedik belki de.
Şimdi sen, aksak bir hüzün, nerede coşacağını bilmeyen.
Şimdi ben, değişemeyen bir şehir, nasıl sevileceğini bilen.
Şimdi biz, olmayan bir şeyiz.
Bir kapının eşiğinde kaldı her şey. Konuşmak anlamsız, susmak kalabalık,
ayrılık bulaşıcı. Sevda, kör topal yürüyen bir dilenci gibidir artık.
Seni sevdim ama gönderdin. Gönderilince dönemiyorum. Ben bir çiçeğim asi
yanım, solunca aynı elde açamıyorum.
Susuyorum, susuyorsun, susuyorlar, suskularca....
gerçekte kim olduğunu çok düşündüm,özleminin yer yer sağanak yağışlı olduğu
zamanlarda
galiba artık biliyorum sen, büyümeye zamanı olmayan çocukların,dar
zamanlarda attığı içten bir kahkahasın
beni beklemeye gidiyordun, galiba yolu şaşırdın
Bir gidişi yaz, dediler, yazarım dedim. Gitmeyi öğrenmiştim, kalmayı
öğretemediğim kadar.
Bir gidişi yaz, dediler, yazarım, dedim. Gitmeyi giyinmiştim,
yakıştırılmıştım veda sözlerine, merhabalara alıştırılamadığım kadar.
Bir gidişi yaz, dediler, yazarım, dedim. Çok gitmiştim, söz gitmiştim, uzun
gitmiştim, sesimi duyuramayacak kadar.
Bir gidişi yaz, dediler, yazmaya giderken kendimden geçmişim. Arkama dönüp
baktım, sende beni gördüm, el salladım. Artık çok geç, sendeki ben için
çoktan bitmişim !...
ßy PisqopaTTurq..
"bir gidişi yaz" dediler, "yazarım" dedim... gitmeleri öğrenmiştim
Susardı, susardım, susardık, suskularca.....
Bilinir bilinmez bir şarkının içinde kaybolurduk. Biz en çok susmayı sevdik,
sevmeyi sevemediğimiz kadar. Koptuk ve dağıldık her şeye. Giderken
durduramadık birbirimizi. Durdurmaya elin, elim, ellerimiz yetmedi.
Eğitemedim çocuk kalmış korkularını, yanılgılarını törpüleyemedim. Sana
gerçekleri gösteremediğim gibi.
Giderken durdurmalıydın beni, yapmalıydın, yapamadın. Durdurmaya gücün,
gücüm, gücümüz yetmedi. Belki de yoktu, biz var sandık.
İnsan isterse yolları aşıyor, sen kapının eşiğini aşıp gelemedin. Geldiğim
gibi gidemedim, gittiğim gibi dönemedim yüzüne. Sen, bildiğim sen değilsin
artık. Ben, bildiğin ben, değişemem. Değişmelere suskun dudaklarım.
Şimdi acı, yolunu şaşırmış bir deniz kaplumbağası gibidir yüreğimde. Şaşkın
ama inatçı.
Şimdi sen, adı geçmişte saklı ince bir sızı.
Şimdi biz, bir şarkıdan çalınmış iki nota gibiyiz. Eksiğiz ve yokuz. Dilsiz
ama mutluyuz.
Bir kapının eşiğinde kaldı her şey. Beni dışarıya göndermeyecektin, içerde
tutacaktın, arkamdan gidişimi seyretmeyecektin, yollara yürümeyecektim,
sesimi gidişlerde yitirmeyecektim. Sesimi geceye vermeyecektin.
Şimdi, kaldır gözlerini ve geceye bak. Sesimi gör yukarıda, ortada
bırakılmış tellerimi. Densiz ama dengeli satırlarımın anlamını kavra. Geceye
bak, sesimi kaydırma.
Kimsenin öğretmediği bir şeyi öğretmeni dilerdim, ayrılırken ama sen
herkesin öğrettiğini yineledin
şimdi aşk, inançlarını yitiren bir ayyaştır köprü altlarımda..
Biz ki geceleri paylaştık, yastığı, şarkıları. Biz ki sözleri paylaştık,
kelimeleri. Biz ki yüreği paylaşamadık, paylaşamadım galiba. Nedendir
bilmem, eksik kaldık korkulara. Nutku tutulan gecelerin isimsiz
sabahlarında, yanlış ve yangın kaldık.
Geride kalan kırık ezgiler ve yorgun ruhların dansı.
Sokağımın serseri gülüşü, gençliğimin asi sevgisi, isyanımın suskun gezgini.
Gitmeye meyilli değildim, olduğum gibiydim, dinletemedim, dinletemedin,
dinletemedik belki de.
Şimdi sen, aksak bir hüzün, nerede coşacağını bilmeyen.
Şimdi ben, değişemeyen bir şehir, nasıl sevileceğini bilen.
Şimdi biz, olmayan bir şeyiz.
Bir kapının eşiğinde kaldı her şey. Konuşmak anlamsız, susmak kalabalık,
ayrılık bulaşıcı. Sevda, kör topal yürüyen bir dilenci gibidir artık.
Seni sevdim ama gönderdin. Gönderilince dönemiyorum. Ben bir çiçeğim asi
yanım, solunca aynı elde açamıyorum.
Susuyorum, susuyorsun, susuyorlar, suskularca....
gerçekte kim olduğunu çok düşündüm,özleminin yer yer sağanak yağışlı olduğu
zamanlarda
galiba artık biliyorum sen, büyümeye zamanı olmayan çocukların,dar
zamanlarda attığı içten bir kahkahasın
beni beklemeye gidiyordun, galiba yolu şaşırdın
Bir gidişi yaz, dediler, yazarım dedim. Gitmeyi öğrenmiştim, kalmayı
öğretemediğim kadar.
Bir gidişi yaz, dediler, yazarım, dedim. Gitmeyi giyinmiştim,
yakıştırılmıştım veda sözlerine, merhabalara alıştırılamadığım kadar.
Bir gidişi yaz, dediler, yazarım, dedim. Çok gitmiştim, söz gitmiştim, uzun
gitmiştim, sesimi duyuramayacak kadar.
Bir gidişi yaz, dediler, yazmaya giderken kendimden geçmişim. Arkama dönüp
baktım, sende beni gördüm, el salladım. Artık çok geç, sendeki ben için
çoktan bitmişim !...
ßy PisqopaTTurq..
PisqopaTTurq- Webmaster
- Mesaj Sayısı : 214
Kayıt tarihi : 30/12/07
Yaş : 30
Nerden : C:\System -
Geri: PisqopaTTurq'ün Şiir-Yazı Köşesi ..
tarafından PisqopaTTurq Ptsi Ocak 07, 2008 6:47 pm
Satranç oynamayı bilmez çoğu insan, o yüzden yapar hataları sonrasını düşünmeden...
Teker teker giden piyonları önemsiz görürsün ama bilmezsin ki bu oyun sadece ŞAH’tan ibaret değildir...
Bir anlık hevesler uğruna değerleri kaybedersin, yine sonucunu düşünmemişsindir di mi??
Hepsinin farklı bi yolu vardır bu oyunda kendi bildiğini okuyamazsın hiçbir zaman, kurallar çıkar karşına...
Oyunu bilmek, tecrübeli ya da zeki olmak yetmez düşünmeli, sabretmelisin...
Savaşmalısın çoğu zaman çabalamalısın çünkü tek değilsin ya kazanacaksın ya da kaybedeceksin...Ağlayacak gibi olursun kaybettiklerine ama pes etmezsin, edemezsin...
Yorulursun, sıkılırsın giden gitmiştir geriye alamazsın tıpkı gerçek hayatta olduğu gibi...
Zorlarsın kendini, beynini, herşeyini, ilerisini daha da ilerisini düşünürsün, bir sonraki hamleyi kurarsın aklında çok zekisin ya onunkinide bildiğini düşünürsün çoğu zaman...
Bunun zekayla alakası yoktur, ŞANSTIR aslında unutursun...Ve sonunda o an gelir ŞAH-MAT mutlusundurartık, hakettiğini düşünürsün...
Ya masanın yanındakiler atlar, filler, kaleler, piyonlar? Onlara nolduğunu düşünmezsin bile...
Peki ya kaybetseydin, bulamasaydın mutluluğu...İşte o zaman ŞAH’tan çok onları düşünecektin, kaybettiklerine ağlayacaktın!!
Ama haklısın SATRANÇ BİR AŞK OYUNUDUR , sadece kaybedersen ağlarsın...
Teker teker giden piyonları önemsiz görürsün ama bilmezsin ki bu oyun sadece ŞAH’tan ibaret değildir...
Bir anlık hevesler uğruna değerleri kaybedersin, yine sonucunu düşünmemişsindir di mi??
Hepsinin farklı bi yolu vardır bu oyunda kendi bildiğini okuyamazsın hiçbir zaman, kurallar çıkar karşına...
Oyunu bilmek, tecrübeli ya da zeki olmak yetmez düşünmeli, sabretmelisin...
Savaşmalısın çoğu zaman çabalamalısın çünkü tek değilsin ya kazanacaksın ya da kaybedeceksin...Ağlayacak gibi olursun kaybettiklerine ama pes etmezsin, edemezsin...
Yorulursun, sıkılırsın giden gitmiştir geriye alamazsın tıpkı gerçek hayatta olduğu gibi...
Zorlarsın kendini, beynini, herşeyini, ilerisini daha da ilerisini düşünürsün, bir sonraki hamleyi kurarsın aklında çok zekisin ya onunkinide bildiğini düşünürsün çoğu zaman...
Bunun zekayla alakası yoktur, ŞANSTIR aslında unutursun...Ve sonunda o an gelir ŞAH-MAT mutlusundurartık, hakettiğini düşünürsün...
Ya masanın yanındakiler atlar, filler, kaleler, piyonlar? Onlara nolduğunu düşünmezsin bile...
Peki ya kaybetseydin, bulamasaydın mutluluğu...İşte o zaman ŞAH’tan çok onları düşünecektin, kaybettiklerine ağlayacaktın!!
Ama haklısın SATRANÇ BİR AŞK OYUNUDUR , sadece kaybedersen ağlarsın...
PisqopaTTurq- Webmaster
- Mesaj Sayısı : 214
Kayıt tarihi : 30/12/07
Yaş : 30
Nerden : C:\System -
Geri: PisqopaTTurq'ün Şiir-Yazı Köşesi ..
tarafından PisqopaTTurq Ptsi Ocak 07, 2008 6:52 pm
GİT.......... ME
Gitmelisin...
Yüzünü bir daha dönmeden gitmelisin...
Ardına ve arkanda bıraktığın bana bir daha dönmemek üzere gitmelisin....
Bu güne kadar seni görmediğim bir gün olmamıştı... Her gördüğüm an daha çok özlüyordum seni... her gördüğümde içime biraz daha işliyordun... sensiz nefes alamayacağımı düşünüyordum... görüşemediğimiz iş saatlerimizde sesinle avunuyordum.. sesinle dolduruyordum içimde ki boşluğunu... sesin kulağımda, varlığın içimdeydi...
Bir günü bir güne ekliyordum... Aşka aşık olmaktan vazgeçmiş, direkt sana aşık olmuştum... seni bir bütün olarak sevmeyi öğrenmiştim... içimde ki senden farklı yönlerini gördüğümde şaşırıyor ama hiçbir zaman vazgeçmiyordum seni sevmekten... artık sevgi ötesi bir durumdu varlığımda ki varlığın...
Ben, ben olmaktan çıkmıştım...
Ben, sen olarak yaşamaya başlamıştım...
Bir beklenti taşımıyordum sana karşı...
Bu güne kadar hep yalnızdım... yalnızlığıma dokunulmasını, kanımda dolaşan özgürlüğümün kısıtlanmasını düşünemezdim... Fakat, yanımda olan senle yalnızlığım dağılmaya başlamıştı... çevreme ördüğüm duvar gittikçe yıkılıyordu... Korkmam gerekirdi ama keyif alıyordum... Yeni bir ben buluyordum karşımda...
Bir beklenti istemediğini fark ettiğim anda şaşkına döndüm... Korkmuştun... Kaçmak istiyordun... Yaşantında gittikçe şekillenen ve gittikçe sevdiğin benden korkmuştun... Beni daha fazla sevmekten korkmuştun... Benim sevgimin sorumluluğunu taşımaktan korkmuştun... Beni taşıyamamaktan korkmuştun...
Aramıza bir mesafe girdi, korkularımızın açığa çıkmasıyla...
Artık görüşmez olmuştuk... Kavgalarımız çıkmaya başladı... Beraber yapamıyorduk ama ayrı iken hiç olmuyordu... Bir müddet ayrı kalmak istiyorduk... Canhıraş yürek bağırtıları ile teslim oluyorduk tekrar birbirimize...
Sevgi yüreğimde, sensizliğe teslim olmuştum...
Beklediğim seni, sana teslim etme zamanı idi...
Yüreğimde ki acıya rağmen sana seslendim...
“GİT”, dedim...
susma hakkını kullandığını söyledin...
ancak, alamıyordum sevgiyi... veremiyordum sevgimi...
sevgimiz donmuş ve kalıp şeklinde bekler gibiydi...
ve biz yenilmiştik...
“GİT”, dedim...
Kanayan yüreğimde ki yara daha da açıldı...
“GİT “, dedim...
gitmeni hiç istemedim...
gitmeyi hiç istemedim...
“GİT”, dedim...
“ME” ‘yi ekleyemedim...
“GİT............. ME”
Gitmelisin...
Yüzünü bir daha dönmeden gitmelisin...
Ardına ve arkanda bıraktığın bana bir daha dönmemek üzere gitmelisin....
Bu güne kadar seni görmediğim bir gün olmamıştı... Her gördüğüm an daha çok özlüyordum seni... her gördüğümde içime biraz daha işliyordun... sensiz nefes alamayacağımı düşünüyordum... görüşemediğimiz iş saatlerimizde sesinle avunuyordum.. sesinle dolduruyordum içimde ki boşluğunu... sesin kulağımda, varlığın içimdeydi...
Bir günü bir güne ekliyordum... Aşka aşık olmaktan vazgeçmiş, direkt sana aşık olmuştum... seni bir bütün olarak sevmeyi öğrenmiştim... içimde ki senden farklı yönlerini gördüğümde şaşırıyor ama hiçbir zaman vazgeçmiyordum seni sevmekten... artık sevgi ötesi bir durumdu varlığımda ki varlığın...
Ben, ben olmaktan çıkmıştım...
Ben, sen olarak yaşamaya başlamıştım...
Bir beklenti taşımıyordum sana karşı...
Bu güne kadar hep yalnızdım... yalnızlığıma dokunulmasını, kanımda dolaşan özgürlüğümün kısıtlanmasını düşünemezdim... Fakat, yanımda olan senle yalnızlığım dağılmaya başlamıştı... çevreme ördüğüm duvar gittikçe yıkılıyordu... Korkmam gerekirdi ama keyif alıyordum... Yeni bir ben buluyordum karşımda...
Bir beklenti istemediğini fark ettiğim anda şaşkına döndüm... Korkmuştun... Kaçmak istiyordun... Yaşantında gittikçe şekillenen ve gittikçe sevdiğin benden korkmuştun... Beni daha fazla sevmekten korkmuştun... Benim sevgimin sorumluluğunu taşımaktan korkmuştun... Beni taşıyamamaktan korkmuştun...
Aramıza bir mesafe girdi, korkularımızın açığa çıkmasıyla...
Artık görüşmez olmuştuk... Kavgalarımız çıkmaya başladı... Beraber yapamıyorduk ama ayrı iken hiç olmuyordu... Bir müddet ayrı kalmak istiyorduk... Canhıraş yürek bağırtıları ile teslim oluyorduk tekrar birbirimize...
Sevgi yüreğimde, sensizliğe teslim olmuştum...
Beklediğim seni, sana teslim etme zamanı idi...
Yüreğimde ki acıya rağmen sana seslendim...
“GİT”, dedim...
susma hakkını kullandığını söyledin...
ancak, alamıyordum sevgiyi... veremiyordum sevgimi...
sevgimiz donmuş ve kalıp şeklinde bekler gibiydi...
ve biz yenilmiştik...
“GİT”, dedim...
Kanayan yüreğimde ki yara daha da açıldı...
“GİT “, dedim...
gitmeni hiç istemedim...
gitmeyi hiç istemedim...
“GİT”, dedim...
“ME” ‘yi ekleyemedim...
“GİT............. ME”
PisqopaTTurq- Webmaster
- Mesaj Sayısı : 214
Kayıt tarihi : 30/12/07
Yaş : 30
Nerden : C:\System -
PisqopaTTurq- Webmaster
- Mesaj Sayısı : 214
Kayıt tarihi : 30/12/07
Yaş : 30
Nerden : C:\System -
PisqopaTTurq- Webmaster
- Mesaj Sayısı : 214
Kayıt tarihi : 30/12/07
Yaş : 30
Nerden : C:\System -
PisqopaTTurq- Webmaster
- Mesaj Sayısı : 214
Kayıt tarihi : 30/12/07
Yaş : 30
Nerden : C:\System -
Geri: PisqopaTTurq'ün Şiir-Yazı Köşesi ..
tarafından PisqopaTTurq Ptsi Ocak 07, 2008 6:55 pm
Her nerdeysen...
Tüketilmiş yaşamların
Dar sokaklarında…
Çarpılıp, çırpınırsın
O duvar senin….
Bu duvar kimin, bilinmez…
Tüm mahşeri yalnızlıklardan arınmış
Bir omuz dilersin…
Bir yürek…
Bir dokunuş…
Bir öpüş…
Dansı dudakların…
Ruhların seviştiği suskunluklar
Çeker canın…
Ve…
Bir martı eşlik eder
Önüne serilen o turuncu yolda
Yürürken
Güneşe doğru…
Bir çığlık sonra
Sessizce..
Ey sevgili….
Tut elimi…
Her neredeysen
…………
Tüketilmiş yaşamların
Dar sokaklarında…
Çarpılıp, çırpınırsın
O duvar senin….
Bu duvar kimin, bilinmez…
Tüm mahşeri yalnızlıklardan arınmış
Bir omuz dilersin…
Bir yürek…
Bir dokunuş…
Bir öpüş…
Dansı dudakların…
Ruhların seviştiği suskunluklar
Çeker canın…
Ve…
Bir martı eşlik eder
Önüne serilen o turuncu yolda
Yürürken
Güneşe doğru…
Bir çığlık sonra
Sessizce..
Ey sevgili….
Tut elimi…
Her neredeysen
…………
PisqopaTTurq- Webmaster
- Mesaj Sayısı : 214
Kayıt tarihi : 30/12/07
Yaş : 30
Nerden : C:\System -
PisqopaTTurq- Webmaster
- Mesaj Sayısı : 214
Kayıt tarihi : 30/12/07
Yaş : 30
Nerden : C:\System -
PisqopaTTurq- Webmaster
- Mesaj Sayısı : 214
Kayıt tarihi : 30/12/07
Yaş : 30
Nerden : C:\System -
Geri: PisqopaTTurq'ün Şiir-Yazı Köşesi ..
tarafından PisqopaTTurq Ptsi Ocak 07, 2008 6:57 pm
"KaL" Deseydin Kalırdım...
"Kal"deseydin kalırdım, demedin oysa...
Kuru bir "bitmesin"den başka hiçbir şey demedin.
Öyle kuru, Öyle soğuk, Öyle uzaktı ki ondaki anlam!
Bu kadar kolay mıydı her şey? Bu kadar yakınmıydık uçuruma? Savunmayacak mıydık sevgimizi?
"Kal" diye haykırmayacak mıydın ardımdan? Düşündüğüm bu değildi...
Hayal ettiklerim, beklediklerim başkaydı senden...
Oysa bir anlam olmalıydı yaşadıklarımızda! Paylaşılan duyguların bir anlamı olmalıydı. Yüreğimdeki martıların bir anlamı olmalıydı. Beynimizdeki melodilerin, aramızdaki çekimin, geçen akşam ki
sohbetin bir anlamı olmalıydı. Duygularımızın bir anlamı olmalıydı.
Evet! Ben istedim ayrılığı, çıkmaz yollara yönelen bendim, kucağında bir yığın noktayla karşına çıkan bendim... Kahretsin! Bunu neden yaptığımı bilmiyorum ve senin buna nasıl göz yumduğunu...
"BİTTİ" deyişim öylesine bir şeydi, öylesine sıradan, şakacıktan... "HAYIR" demeliydin!
Hatta kıyametler koparmalıydın yüreğimde, hendekler açmalıydın yoluma gidemeyeyim diye.
Sahip çıkmalıydın gözlerimdeki ay`a sevgimiz diye...
Beni yolumdan alıkoymalıydın... "KAL" demeliydin...
Defalarca "KAL" demeliydin... Oysa demedin...
Belki böylesi daha iyi oldu... "KAL" deseydin kalırdım... Hem de
seve seve kalırdım.Demedin oysa!
Bilirmisin kaç çığlık olup yıkıldı yüreğim giderken... Bilirmisin nasıl bir cana hasretti yüreğim, yolumdan döndürecek... Bilirmisin nasıl zor oldu ardıma bakmadan çekip gitmek...
"KAL" deseydin kalacaktım... DEMEDİN OYSA!
"Kal"deseydin kalırdım, demedin oysa...
Kuru bir "bitmesin"den başka hiçbir şey demedin.
Öyle kuru, Öyle soğuk, Öyle uzaktı ki ondaki anlam!
Bu kadar kolay mıydı her şey? Bu kadar yakınmıydık uçuruma? Savunmayacak mıydık sevgimizi?
"Kal" diye haykırmayacak mıydın ardımdan? Düşündüğüm bu değildi...
Hayal ettiklerim, beklediklerim başkaydı senden...
Oysa bir anlam olmalıydı yaşadıklarımızda! Paylaşılan duyguların bir anlamı olmalıydı. Yüreğimdeki martıların bir anlamı olmalıydı. Beynimizdeki melodilerin, aramızdaki çekimin, geçen akşam ki
sohbetin bir anlamı olmalıydı. Duygularımızın bir anlamı olmalıydı.
Evet! Ben istedim ayrılığı, çıkmaz yollara yönelen bendim, kucağında bir yığın noktayla karşına çıkan bendim... Kahretsin! Bunu neden yaptığımı bilmiyorum ve senin buna nasıl göz yumduğunu...
"BİTTİ" deyişim öylesine bir şeydi, öylesine sıradan, şakacıktan... "HAYIR" demeliydin!
Hatta kıyametler koparmalıydın yüreğimde, hendekler açmalıydın yoluma gidemeyeyim diye.
Sahip çıkmalıydın gözlerimdeki ay`a sevgimiz diye...
Beni yolumdan alıkoymalıydın... "KAL" demeliydin...
Defalarca "KAL" demeliydin... Oysa demedin...
Belki böylesi daha iyi oldu... "KAL" deseydin kalırdım... Hem de
seve seve kalırdım.Demedin oysa!
Bilirmisin kaç çığlık olup yıkıldı yüreğim giderken... Bilirmisin nasıl bir cana hasretti yüreğim, yolumdan döndürecek... Bilirmisin nasıl zor oldu ardıma bakmadan çekip gitmek...
"KAL" deseydin kalacaktım... DEMEDİN OYSA!
PisqopaTTurq- Webmaster
- Mesaj Sayısı : 214
Kayıt tarihi : 30/12/07
Yaş : 30
Nerden : C:\System -
Geri: PisqopaTTurq'ün Şiir-Yazı Köşesi ..
tarafından PisqopaTTurq Ptsi Ocak 07, 2008 6:57 pm
Hep Bir Gün...
Hep, “bir gün” dedim.
Bir gün, attığım gibi çözmesini de bilecektim kördüğümlerimi..
Bir gün, ömrümün siyah sayfalarını, bembeyaz, kocaman bir gülümsemeyle çevirebilecektim..
Bir gün, saçma gelecekti uğruna gözyaşı döktüğüm pek çok şey..!
Bir gün, bana içli türküler söyletip, melankolik cümleler kurduran hüzünlü çocuğu avutabilecektim kollarımda..!
Bir gün, gidenlerin acısını, paylaşılanların minnettarlığına dönüştürecekti yüreğim..
Bir gün, sağır ve dilsizse yönelttiğin kişi, anlayacaktım, sadece enerjimi tüketmeye yaradığını öfkemin..
Bir gün, zaman bulamayıp da ertelediğim, yapmak istediğim onca şey için fırsat yaratmayı öğrenecektim..
Bir gün, güneşin batışını da, doğuşunu da aynı sevinçle karşılayabilecektim..
Bir gün, yürek yangınlarında serinleyebilecektim..
Bir gün, işe güce tercih edecektim sevdiklerime sarılmayı..
Bir gün, hiçbir şey yapmamanın da bir seçim olduğunu fark edecektim..
Bir gün, sırtımdaki hançerleri çıkarıp birer birer gömecektim toprağa, unutmayı hatırlatacaktım hafızama..
Bir gün, elimde kalbimin kırık dökük parçaları, ihanetin müsebbibi yüreğe sarılabilecektim sevgiyle..
Bir gün, başıma gelen kötü şeyler yüzünden hayatı suçlamayı anlamsız bulacaktım..
Bir gün, yaşamımın sorumluluğunu üstlenmeyi başaracaktım..
Bir gün, “bir gün” demeyi bırakacaktım..
Ama, hep, “bir gün” dedim..
Neler olacağını da biliyordum üstelik..!
Bir gün, yıldızlara bakmadan geçirdiğim gecelerin, gökyüzünü selamlamadan akşam ettiğim günlerin hesabını soracaktım kendimden..
Bir gün, söylenmemiş sözcüklerin, atılmamış ilk adımların bedelini ödeyecektim; kalp sancılarıyla, romatizma ağrılarıyla..
Bir gün, ister haklının, ister haksızın yanında çözülmemiş olsun dilim, utanacaktım ödlekliğimden..!
Bir gün, sarılacağım hiçbir şeyim kalmayacaktı, anılardan başka..!
Bir gün, “ben ne yaptım” diyecektim, gözlerim dolu, ellerim titrek..!
Bir gün, ben de bakacaktım, semaya ağlayarak..!
Belki de ömrümün en anlamlı gözyaşları olacaktı, son kez döktüklerim..!
“Bir gün” leri şimdilere çevirmemişsem, boşa geçmiş bir ömrün ıstırabı akacaktı yanaklarımdan..
“Bir gün” leri şimdilere çevirmişsem, borcunu ödemeye hazır bir insanın, yaşamından duyduğu minnettarlık olacaktı her bir damla.....
Hep, “bir gün” dedim.
Bir gün, attığım gibi çözmesini de bilecektim kördüğümlerimi..
Bir gün, ömrümün siyah sayfalarını, bembeyaz, kocaman bir gülümsemeyle çevirebilecektim..
Bir gün, saçma gelecekti uğruna gözyaşı döktüğüm pek çok şey..!
Bir gün, bana içli türküler söyletip, melankolik cümleler kurduran hüzünlü çocuğu avutabilecektim kollarımda..!
Bir gün, gidenlerin acısını, paylaşılanların minnettarlığına dönüştürecekti yüreğim..
Bir gün, sağır ve dilsizse yönelttiğin kişi, anlayacaktım, sadece enerjimi tüketmeye yaradığını öfkemin..
Bir gün, zaman bulamayıp da ertelediğim, yapmak istediğim onca şey için fırsat yaratmayı öğrenecektim..
Bir gün, güneşin batışını da, doğuşunu da aynı sevinçle karşılayabilecektim..
Bir gün, yürek yangınlarında serinleyebilecektim..
Bir gün, işe güce tercih edecektim sevdiklerime sarılmayı..
Bir gün, hiçbir şey yapmamanın da bir seçim olduğunu fark edecektim..
Bir gün, sırtımdaki hançerleri çıkarıp birer birer gömecektim toprağa, unutmayı hatırlatacaktım hafızama..
Bir gün, elimde kalbimin kırık dökük parçaları, ihanetin müsebbibi yüreğe sarılabilecektim sevgiyle..
Bir gün, başıma gelen kötü şeyler yüzünden hayatı suçlamayı anlamsız bulacaktım..
Bir gün, yaşamımın sorumluluğunu üstlenmeyi başaracaktım..
Bir gün, “bir gün” demeyi bırakacaktım..
Ama, hep, “bir gün” dedim..
Neler olacağını da biliyordum üstelik..!
Bir gün, yıldızlara bakmadan geçirdiğim gecelerin, gökyüzünü selamlamadan akşam ettiğim günlerin hesabını soracaktım kendimden..
Bir gün, söylenmemiş sözcüklerin, atılmamış ilk adımların bedelini ödeyecektim; kalp sancılarıyla, romatizma ağrılarıyla..
Bir gün, ister haklının, ister haksızın yanında çözülmemiş olsun dilim, utanacaktım ödlekliğimden..!
Bir gün, sarılacağım hiçbir şeyim kalmayacaktı, anılardan başka..!
Bir gün, “ben ne yaptım” diyecektim, gözlerim dolu, ellerim titrek..!
Bir gün, ben de bakacaktım, semaya ağlayarak..!
Belki de ömrümün en anlamlı gözyaşları olacaktı, son kez döktüklerim..!
“Bir gün” leri şimdilere çevirmemişsem, boşa geçmiş bir ömrün ıstırabı akacaktı yanaklarımdan..
“Bir gün” leri şimdilere çevirmişsem, borcunu ödemeye hazır bir insanın, yaşamından duyduğu minnettarlık olacaktı her bir damla.....
PisqopaTTurq- Webmaster
- Mesaj Sayısı : 214
Kayıt tarihi : 30/12/07
Yaş : 30
Nerden : C:\System -
1 sayfadaki 1 sayfası
Bu forumun müsaadesi var:
Bu forumdaki mesajlara cevap veremezsiniz